Πολλές φορές γίνεται λόγος για ευφυείς καλλιτέχνες, για δημιουργούς των οποίων η διανοητικές ικανότητες τούς οδήγησαν στην κοινωνική καταξίωση και την επιτυχία. Πόσο αλήθεια είναι όμως ότι ένας καλλιτέχνης, χάρη στην κληρονομημένη ευφυΐα του και μόνο, είναι προορισμένος να επιτύχει και να καταξιωθεί καλλιτεχνικά; Έως και τα τέλη του 20ου αιώνα, τόσο στη χώρα μας, όσο και στο δυτικό κόσμο, ήταν ευρέως διαδεδομένη η πεποίθηση ότι όσοι διαθέτουν εγγενείς νοητικές ικανότητες σημειώνουν υψηλότερες επιδόσεις τόσο στα σχολικά μαθήματα, όσο και στις τέχνες, σε αντίθεση με εκείνους οι οποίοι δεν έχουν υψηλό δείκτη ευφυΐας, συνεπώς είναι καταδικασμένοι εκ των πραγμάτων να βιώσουν την αποτυχία.

Η συγγραφέας έχει μακρά διαδρομή στο χώρο της λογοτεχνίας, με σημαντικά βραβεία στο ενεργητικό της. Παράλληλα με τα μυθιστορήματα, έχει γράψει θεατρικά έργα αλλά και σενάρια για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Η συνέντευξη που μας παραχώρησε είναι εξαιρετικά ζωντανή και ενδιαφέρουσα?

Στο βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Printa (μετάφραση Α. Δημητριάδη, Γ. Ιωαννίδης), ανακάλυψα στη σελίδα 110 ένα απόσπασμα που αναφέρεται στην άποψη του Πικάσο για τη φύση πιο συγκεκριμένα για τη σχέση που ένας ζωγράφος οφείλει να οικοδομεί μαζί της. Ακολουθεί το κείμενο του μεγάλου κυβιστή καλλιτέχνη, για να επαληθεύσει όσα προαναφέρθηκαν:
«Δεν μπορούμε να εναντιωθούμε στη φύση. Είναι πιο δυνατή και από τον πιο δυνατό άνθρωπο! Έχουμε κάθε συμφέρον να τα πηγαίνουμε καλά μαζί της. Μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας κάποιες ελευθερίες, μόνο όσον αφορά στις λεπτομέρειες, όμως».

Ξαναδιαβάζοντας τη συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη με τίτλο «Ποιήματα (1958 ? 1964)» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος, στάθηκα στο ποίημα που τιτλοφορείται «Εκείνο».

Παραθέτω αυτούσιο το εν λόγω ποίημα του μεγάλου μας ποιητή:

Οι περισσότεροι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και ένα μεγάλο μέρος των εκδοτών και των κριτικών της λογοτεχνίας, μεταφράζουν την επιτυχία ενός σύγχρονου νέου ποιητή με βάση την ανταπόκριση που έχει ο ποιητικός λόγος του στο ευρύ κοινό της εποχής μέσα στην οποία ο ίδιος ζει.

Ο στο βιβλίο του «Επτά δοκίμια για την ποίηση» (εκδ. Γράμματα, μτφρ. Λαϊνά Μαρία, 1982, σελ. 15), έρχεται να αντικρούσει την παραπάνω τακτική, καταθέτοντας τις απόψεις του ως ακολούθως: «Δεν είναι και τόσο σημαντικό αν ένας ποιητής είχε στον καιρό του πλατύ κοινό. Αυτό πού? χει σημασία είναι πως θά? πρεπε νά ?χει πάντα, σε κάθε γενιά, ένα μικρό κοινό?Θα προχωρούσα περισσότερο λέγοντας πως είναι μάλλον ύποπτο αν ένας ποιητής αποχτήσει πολύ γρήγορα ένα πλατύ κοινό: γιατί μας κάνει να φοβηθούμε πως δε φτιάχνει τίποτα καινούργιο πραγματικά, πως δίνει στον κόσμο μόνο αυτό που κιόλας έχει συνηθίσει, κι επομένως αυτό που τού? χαν δώσει οι ποιητές της προηγούμενης γενιάς.

Διαβάζοντας το τρίτο βιβλίο της αυτοβιογραφικής τριλογίας του Κωνσταντίνου Τζούμα με τίτλο «» (εκδόσεις Καστανιώτη, 2010), ανακαλύπτει κανείς, μεταξύ της παράθεσης γλαφυρών γεγονότων, αποστάγματα της προσωπικής διαδρομής του καλλιτέχνη που έχουν καθολική ισχύ. Ένα από αυτά, το οποίο μάλιστα αφορά στην τέχνη στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα εμπεριέχεται στο παρακάτω απόσπασμα της σελίδας 584-585:

Από μια εξαιρετικά επιτυχημένη καριέρα στα πανεπιστημιακά έδρανα, και από τη συγγραφή πλήθους επιστημονικών βιβλίων που αφορούν στη διοίκηση επιχειρήσεων και το μάρκετινγκ, ο Δημήτρης Μπουραντάς εισέρχεται στο χώρο της λογοτεχνίας, συστήνοντας στους αναγνώστες το μυθιστόρημα , το οποίο σημείωσε πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα εμπορική επιτυχία. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, ο Πανεπιστημιακός δάσκαλος και συγγραφέας αναλύει τους λόγους που τον ώθησαν στη λογοτεχνική έκφραση, σκιαγραφεί τα μελανά σημεία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, και αναπτύσσει τη θεωρία του για τη χρησιμότητα των αλλαγών στη ζωή και την ελευθερία της επιλογής των ανθρώπων. Ο κ. Μπουραντάς αναφέρεται, μεταξύ των άλλων, στη δύναμη και τις παγίδες του διαδικτύου, καθώς και στην αποστολή της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.