Η εξομολόγηση ενός πανθομολογουμένως μεγάλου ζωγράφου ότι αδυνατεί να αντιγράψει τη φύση, μάς δημιουργεί, όπως είναι φυσικό, πολλές απορίες κι ερωτηματικά. Πώς είναι δυνατόν ένας τόσο ταλαντούχος καλλιτέχνης όπως ο να εκφράζει μια τέτοια παραδοχή; Ας μη βιαστούμε όμως να εξάγουμε συμπεράσματα. Αν διαβάσουμε προσεκτικά τη συνέχεια των όσων υποστηρίζει, θα κατανοήσουμε πλήρως τα λεγόμενά του. Ιδού λοιπόν το πλήρες κείμενο: «Δεν μπορώ να αντιγράψω πιστά τη φύση. Αντίθετα, νιώθω την ανάγκη να την ερμηνεύω, να την προσαρμόζω στο πνεύμα του έργου. Όλες μου οι χρωματικές συνθέσεις πρέπει να οδηγούν σε μια ζωντανή χρωματική συγχορδία, σε μια αρμονία ανάλογη μ? εκείνη της μουσικής σύνθεσης».

Πριν λίγες ημέρες διάβασα τα σχόλια του με αφορμή το έργο του «Εν λευκώ» (1965). Ο ζωγράφος αναφέρει σχετικά: «Τα ορατά πράγματα μπορούν να γίνουν αόρατα. Αν κάποιος ιππεύει ένα άλογο σ? ένα δάσος, άλλοτε φαίνεται και άλλοτε όχι, παρόλο ότι είναι εκεί. Στο ?Εν λευκώ? η αναβάτισσα κρύβει τα δέντρα και τα δέντρα την κρύβουν. Όμως η δύναμη της σκέψης μας συλλαμβάνει τόσο το ορατό όσο και το αόρατο, κι εγώ χρησιμοποιώ τη ζωγραφική για να κάνω ορατές τις σκέψεις».

Δεν είναι λίγες οι φορές που από παρατηρητές έργων μοντέρνας τέχνης σ? ένα εκθεσιακό χώρο ακούγονται αξιολογικές κρίσεις του τύπου «Αυτό δεν μπορεί να θεωρείται τέχνη». Ακόμα χειρότερα, διατυπώνονται συχνά από πολλούς οι συνήθεις βεβαιότητες όπως «Αυτό μπορώ να το κάνω κι εγώ». Το παρακάτω απόσπασμα του Mart Lawson που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα The Guardian αποδεικνύει ότι στη μεταμοντέρνα εποχή μας παρουσιάζεται το ακόλουθο φαινόμενο: Ορισμένοι αμύητοι αντιμετωπίζουν συχνά τα απλά αντικείμενα, όταν τυχαίνει να βρίσκονται σε ένα μουσείο, ως έργα τέχνης και την ίδια στιγμή στον ίδιο χώρο κάποιοι άλλοι αντιμετωπίζουν τα ίδια τα έργα τέχνης ως μη άξια λόγου αντικείμενα της καθημερινότητας. Για του λόγου το αληθές, παραθέτω το παρακάτω κείμενο:

Μας προτείνει να αναγνώσουμε υπό μια νέα σκοπιά τον κόσμο, χρησιμοποιώντας αρχετυπικά σύμβολα του παρελθόντος. Μας παρακινεί να καταρρίψουμε τα δεσμά του χρόνου, επανερμηνεύοντας το αμετάκλητο τέλος ως ταξίδι προς την απελευθέρωση και την αυτογνωσία.
Ο λόγος για τον βαθύτατα υπαρξιακό ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη που έχει καταθέσει αξιόλογα δείγματα σύγχρονης ποιητικής γραφής στις δύο δημοσιευμένες ποιητικές συλλογές του. Στη μεστή νοημάτων συνέντευξη που μάς παραχώρησε, καταθέτει τις σκέψεις του για την προσωπική σχέση που έχει οικοδομήσει με τον ποιητικό λόγο, το διάλογο της ποίησης με την πραγματικότητα, την πολυσημία και την ερμηνεία του ποιητικού κειμένου...