Γεννημένος στο Ηράκλειο Κρήτης το 1980, ο Μιχάλης Βουζουνεράκης, μέσα από τις πλαστικές του προτάσεις επιχειρεί μια σκιαγράφηση της σύγχρονης κοινωνικής, πολιτισμικής πραγματικότητας απηχώντας ταυτόχρονα τις μινιμαλιστικές αρχές των αφαιρετικών τάσεων της πρωτοπορίας του 20ού αιώνα.

Κατά τη γεωμετρική εποχή (1050-700 π.Χ.), γνωστή και ως «Σκοτεινοί Χρόνοι» ή «Ελληνικός Μεσαίωνας», η μετανάστευση λαών της Μικράς Ασίας προς τα νότια και δυτικά παράλιά της, είχε σαν αποτέλεσμα την παρακμή των εκεί μεγάλων πόλεων – εμπορικών κέντρων, οδηγώντας στη συρρίκνωση του μυκηναϊκού εμπορίου, της οικονομίας και συνεπώς στην πτώση του μυκηναϊκού πολιτισμού και της τέχνης.

Μελετώντας τον μινωικό πολιτισμό, ο ερευνητής έρχεται αντιμέτωπος με θέματα αρχιτεκτονικής τα οποία εντυπωσιάζουν για το προηγμένο επίπεδο στην οικιστική και στις ταφές που συναντά κανείς στην Κρήτη από την πρώιμη φάση της κατοίκισής της έως το τέλος της.

Γεννημένη στην Αθήνα το 1977, η Δανάη Σύρρου, είναι μια ζωγράφος η οποία εκτός από τους αφηρημένους χρωματικούς πίνακες, και τους πειραματισμούς με κολλάζ όπου κυριαρχούν τα ετερόκλητα υλικά, επιδίδεται στην τέχνη του βίντεο, προχωρώντας σε μια προσωπική καταγραφή και γνήσια αποτύπωση έντονων συναισθημάτων.

Στα νησιά των Κυκλάδων, όπου υπήρχε λίγο πηλός και μεγάλες ποσότητες λευκού μαρμάρου, αναπτύχθηκε και ήκμασε σε όλη τη διάρκεια της πρώιμης εποχής του Χαλκού (3000-1700 π.Χ.) μια παράδοση κατασκευής λίθινων ειδωλίων, σε αντίθεση με τα πήλινα τα οποία ήταν σπανιότερα. Σχηματοποιημένα μαρμάρινα ειδώλια εξακολουθούσαν να κατασκευάζονται, όπως και στη Νεολιθική εποχή (7000-3200 π.Χ.), παράλληλα με τα λιγότερο ή μη εικονιστικά (Εικ. 1).

Γεννημένος στα Χανιά το 1977, ο Μάριος Τριχάς είναι ένας ζωγράφος ο οποίος, μέσα από τη προσωπική του -συμβολιστικών διαστάσεων- ματιέρα, ενώνει τον κόσμο της Ανατολής με εκείνον της Δύσης δίνοντας έργα όπου το νεωτερικό στοιχείο συνυπάρχει γόνιμα με το παραδοσιακό.

Η γραφή, που αποτελεί τη μεταφορά του προφορικού λόγου σε μια μόνιμη συμβατική μορφή, είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό στοιχείο της εξέλιξης των πόλεων. Ο γραπτός λόγος αρχικά ξεκινάει με τα ιδεογράμματα, για την ύπαρξη των οποίων απαιτείται ένα αναπαραστατικό σύστημα, ενώ υπάρχει και το αριθμητικό. Από τη στιγμή που δίδεται φωνητική αξία στο ιδεογράμμα, περνάμε στο φωνόγραμμα και έπειτα ακολουθεί το συλλαβόγραμμα, που είναι ένα σχηματοποιημένο λογόγραμμα το οποίο αποδίδει μια συλλαβή. Η πρώτη γραφή -η σφηνοειδής- εμφανίζεται στη Μεσοποταμία το 3300 π.Χ.. Στην Αίγυπτο το 3100 π.Χ. κυριαρχούν τα ιερογλυφικά, ενώ στη Μινωική Κρήτη η παρουσία του γραπτού λόγου σημειώνεται από το 1900 π.Χ. και μετά.

Γεννημένη στην Ιεράπετρα Κρήτης, η Βούλα Καραμπατζάκη αναπτύσσει μια ξεχωριστή δράση στο πεδίο του εικαστικού κοσμήματος, παράγοντας έργα μικρογλυπτικής.

To όνομα της Ασσυρίας προέρχεται από τον θεό της Μεσοποταμίας, Ασσούρ και την ομώνυμη πόλη στις όχθες του Τίγρη. Στο β΄ μισό του 14ου αιώνα, η Ασσυρία έκανε αισθητή την παρουσία της ως ανεξάρτητη δύναμη και στα τέλη της 2ης χιλιετίας π.Χ., οι Ασσύριοι επεκτάθηκαν έως τη Μεσόγειο. Στα χρόνια του Ασσουρνασιρμπάλ Β΄ (883-859 π.Χ.), δημιούργησαν μια αυτοκρατορία που έφτανε από τον Νείλο έως την Κασπία και από την οροσειρά του Ταύρου έως τον Περσικό Κόλπο. Μέχρι και το 612 π.Χ., οι Ασσύριοι αποτέλεσαν την ηγεμονική δύναμη στην Εγγύς Ανατολή γράφοντας μια ιστορία γεμάτη με συνεχείς πολέμους και εκστρατείες.

Σε μια περίοδο, γνωστή και ως Νέο Βασίλειο (1550-1070 π.Χ.), η Αίγυπτος -υπό τους φαραώ της 18ης, 19ης και 20ης Δυναστείας- έφτασε στο απόγειο της δύναμης και του πλούτου της. Το Νέο Βασίλειο, εγκαινιάστηκε με την εκδίωξη των Υκσός, ενός ασιατικού λαού που είχε εγκατασταθεί στην Κάτω Αίγυπτο τα τελευταία χρόνια του Μέσου Βασιλείου και είχε καταλάβει την εξουσία στην περιοχή του Δέλτα γύρω στο 1640 π.Χ. Αμέσως μετά την εκδίωξη των Υκσός το 1550 π.Χ., η Αίγυπτος ακολούθησε μια επιθετική και επεκτατική πολιτική, δημιουργώντας μια αυτοκρατορία αποτελούμενη από υποτελή κράτη, που ξεπερνούσε σε έκταση εκείνη των Χεταίων.