Ντύρερ, Άλμπρεχτ (Albrecht Dürer). Γερμανός ζωγράφος και χαράκτης, (Νυρεμβέργη 1471 – 1528). Είναι η πιο σημαντική προσωπικότητα της Γερμανίας του 16ου αιώνα. Με την πολύπλευρη δραστηριότητά του σημειώνει την έναρξη της Αναγεννήσεως στη Βόρειο Ευρώπη. Γεννήθηκε στη Νυρεμβέργη στις 21 Μαΐου το 1471 και ήταν ο τρίτος γιος της οικογένειας του Άλμπρεχτ Ντύρερ και της Βαρβάρας Χόλπερ. Η οικογένεια Ντύρερ ίσως ήταν ουγγρικής καταγωγής.

Μπος, Ιερώνυμος (Hieronymus Bosch, παρωνύμιο του Hieronymus van Aecken). Ολλανδός ζωγράφος, γεννήθηκε στο Χερτόγκενμπος το 1450 και πέθανε το 1516. Οι ελάχιστες πληροφορίες που υπάρχουν για αυτόν ανάγκασαν τους ιστορικούς να καταφύγουν μόνο στα έργα του για να ανασυνθέσουν την παράξενη και μοναδική προσωπικότητά του. Το 1488 είχε δικό του εργαστήριο.

Αλτντόρφερ Άλμπρεχτ (Albrecht Altdorfer). Ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης και αρχιτέκτονας, από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της Γερμανικής Αναγεννήσεως. Γεννήθηκε στα 1480 στο Άμπεργκ, μικρή πόλη της Βαυαρίας. Ο πατέρας του, μικρογράφος Ούλριχ Αλτντόρφερ, ζούσε στη Ρατισβόννη, (Ρέγκενσμπουργκ) από το 1478. Ελάχιστες πληροφορίες υπάρχουν για τη ζωή του. Γεννήθηκε πιθανόν στο Ρέγκενσμπουργκ, έφυγε από την πόλη το 1491, για να ακολουθήσει τον πατέρα του, το 1499 και ξαναγύρισε το 1505.

Κράναχ, Λούκας ο Πρεσβύτερος (Lucas der Altere Cranach ψευδώνυμο του Lucas Muller). Γερμανός χαράκτης και ζωγράφος. Γεννήθηκε στο Κρόναχ, μια μικρή πόλη της Άνω Φραγκονία το 1472 και πέθανε στη Βαϊμάρη τον Οκτώβρη του 1553. Άρχισε τη σταδιοδρομία του ως βοηθός στο εργαστήριο χαρακτικής του πατέρα του Χανς, όπου παρέμεινε έως το 1498 περίπου. Το 1500 ο καλλιτέχνης εμφανίζεται στη Βιέννη, σταθμό ενός μεγάλου ταξιδιού του στην περιοχή του Δούναβη. Το 1504, ο Κράναχ φεύγει για τη Θουριγγία. Στη Γκότα παντρεύεται τη Βαρβάρα Μπρένγκβιερ, κόρη του δημάρχου.

Αντόνιο Μπέντσι, ο επονομαζόμενος Πολλαϊόλο-Πολλαγιουόλο (Antonio Benci detto il Pollaiolo-Pollaiuolo). Ιταλός χρυσοχόος, γλύπτης και ζωγράφος. Γεννήθηκε στην Φλωρεντία το 1431-1432 και πέθανε στη Ρώμη το 1498. Ένας από τους κυριότερους καλλιτέχνες της δεύτερης αναγεννησιακής γενιάς. Η μελέτη της ανατομικής κατασκευής του σώματος ήταν το βασικό αντικείμενο της μελέτης του.

Ντομένικο Μπιγκόρντι, ο επονομαζόμενος Γκιρλαντάιο (Domenico Bigordi detto il Ghirlandaio). Ιταλός ζωγράφος, του Quattrocento, γεννήθηκε το 1449 και πέθανε το 1494 στη Φλωρεντία. Δάσκαλος του Μιχαήλ-Άγγελου και μαθητής του Μπαλντοβινέττι, αποθανάτισε τη ζωή και τα πρόσωπα της Φλωρεντίας του καιρού του. O Γκιρλαντάιο ήταν ένας από τους ζωγράφους, που τα έργα τους τα απολαμβάνουμε πιο πολύ για τον τρόπο με τον οποίο καθρεπτίζουν την γραφική ζωή της εποχής.

Πιέτρο Βαννούτσι, ο επονομαζόμενος Περουτζίνο (Pietro Vannucci ditto il Perugino). Ιταλός ζωγράφος (Τσιττά ντέλλα Πιέβε, Περούτζια περί το 1450 – Φοντινιάνο, Περούτζια 1523). Είναι άγνωστο ποιος ήταν ο δάσκαλός του, αλλά η φωτεινότητα και η διαφάνεια των πινάκων του μαρτυρούν την επίδραση του Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα. Ο Περουτζίνο, ο κυριότερος καλλιτέχνης της Σχολής της Ούμπρια, ήταν ένας από τους καλλιτέχνες που η γλυκύτητα και η ευλάβεια του ύφους του σε θρησκευτικά θέματα, είχε εμπνεύσει ομόφωνο σεβασμό.

Μετά το 1509, η ραγδαία επιτυχία και απήχηση της τέχνης του Ραφαήλ καθορίζει στην καλλιτεχνική εξέλιξή του δύο φαινόμενα παράλληλα, τον πλουτισμό των συνθέσεων και τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό συνεργατών και βοηθών. Εγκαταλείπει, αποκλειστικά την εκτέλεση των μεγάλων διακοσμητικών έργων στα χέρια των μαθητών του, με αποτέλεσμα την πτώση της ποιότητάς τους. Αυτό συμβαίνει στην τρίτη Αίθουσα του Βατικανού και κυρίως στην Αίθουσα του Κωνσταντίνου, που τελείωσε μετά τον θάνατο του Ραφαήλ από τον Τζούλιο Ρομάνο και τη σχολή του (1515-1525) και έγινε μία από τις σημαντικότερες πηγές ακτινοβολίας του μανιερισμού.

Ο πίνακας «Η Μαντόνα του Φολίνιο» (1511-1512), αφιερώθηκε στην Παρθένο από τον Σιγισμόνδο Κόντι, γραμματέα του πάπα Ιουλίου Β', σαν εκδήλωση ευγνωμοσύνης, όταν το σπίτι του στο Φολίνιο, χτυπημένο από κεραυνό, γλίτωσε την καταστροφή. Ο Κόντι γονατισμένος, παρουσιάζεται στην Παναγία από τον Άγιο Ιερώνυμο. Αριστερά, ο Άγιος Φραγκίσκος και ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής. Στο κέντρο, σε ένα τοπίο με πράσινους λόφους, το σπίτι του Σιγισμόνδου, ξεπροβάλλει στην καταχνιά, στεφανωμένο με το ουράνιο τόξο, ενώ η πορτοκαλιά σφαίρα του κεραυνού απειλεί να το χτυπήσει.

Στη Ρώμη, το 1508, ο Ραφαήλ, γνώρισε προσωπικά τον Μιχαήλ Άγγελο και δέχτηκε την επίδρασή του. Το στυλ του έργου «Η Μαντόνα Άλμπα» 1509, αντιφεγγίζει με τον τελειότερο τρόπο την πνευματικότητα του Ραφαήλ, της Stanza della Segnatura. Υπάρχει συγκεκριμένα μια απόλυτη αντιστοιχία, ανάμεσα στο ύφος της Παρθένου και σε εκείνο που συναντάμε στα μετάλλια των «Αρετών» 1508-1509, όταν ο Ραφαήλ είχε εντυπωσιασθεί, από το ταλέντο του Μιχαήλ Άγγελου.