Στα πλαίσια της Art Informel συγκροτήθηκε το 1948 στο Παρίσι από τον Δανό Asger Jorn, τους Ολλανδούς Karel Appel, Corneille και Constant (Κόνσταντ Νιουβενχούις) (1920-2005) και τον Βέλγο Pierre Alechinsky (Πιέρ Αλετσίνσκι) μια ομάδα με το περίεργο όνομα , που εκτός από τα αρχικά τριών πρωτευουσών Κοπεγχάγη, Βρυξέλλες και Άμστερνταμ (Copenhagen-Brussels-Amsterdam), που γεννήθηκε κατά τους πρώτους χρόνους μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και παρέπεμπε στο γνωστό ιοβόλο φίδι. Αν και ανήκουν σε διαφορετικές γενιές και έχουν διαφορετική παιδεία, συμφωνούν όλοι οι καλλιτέχνες σε ένα κοινό πρόγραμμα που επιχειρεί να ξαναβρεί τον αυθορμητισμό και τη βιαιότητα της καλλιτεχνικής πράξης.

Τον όρο Transavanguardia (Μεταπρωτοπορία-Διαπρωτοπορία), εισηγήθηκε για πρώτη φορά ο Achille Bonito Oliva τον Νοέμβριο του 1979, στις σελίδες του περιοδικού Flash Art, με πρόθεση να συστήσει στην ιστορία της τέχνης ένα ιταλικό κίνημα, το οποίο ταυτόχρονα υποδήλωνε το τέλος της πρωτοπορίας και την επιστροφή στην εικονιστική ζωγραφική. Οι καλλιτέχνες της Transavanguardia, γεννημένοι όλοι μετά το 1945, οι οποίοι έστρεψαν τη ζωγραφική τους, τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς τη μορφή, στο παρελθόν, είναι οι Sandro Chia, Enzo Cucchi, Francesco Clemente, Mimmo Paladino και Nicola De Maria.

Καρράτσι, Ιταλοί ζωγράφοι καταγόμενοι από την Μπολόνια, από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της Ιταλίας του 17ου αιώνα. Ο πρεσβύτερος, ο Λουντοβίκο (Ludovico), (Μπολόνια 1555-1619), ήταν ξάδερφος των δύο αδερφών Αγκοστίνο (Agostino), (Μπολόνια 1557-Πάρμα 1602) και Αννίμπαλε (Annibale), (Μπολόνια 1560-Ρώμη 1609). Η ταυτόχρονη δραστηριότητά τους στη Μπολόνια στα τέλη του 16ου αιώνα σημειώνει την αντίδραση στον ιταλικό μανιερισμό παράλληλα με την επανάσταση του Καραβάτζιο.

Οι καλλιτέχνες αυτοί πραγματοποιούν, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, το ίδιο ζωγραφικό πρόγραμμα που αποβλέπει στην επανασύνδεση της τέχνης με τη φύση, πράγμα αντίθετο από τις διανοητικές αναζητήσεις των εκλεπτυσμένων και κομψών μανιεριστών ζωγράφων που είχαν απομακρυνθεί από το φυσικό αντικείμενο.

Hard Edge, (Ζωγραφική των Σκληρών-Κοφτερών περιγραμμάτων), την αφηρημένη δηλαδή ζωγραφική που βασίζεται σε απλές γεωμετρικές ή οργανικές φόρμες, αποδομένες με ψυχρά επίπεδα, πλακάτα χρώματα και απόλυτα σαφή, σαν κομμένα με ξυράφι περιγράμματα. Οι καλλιτέχνες της Hard Edge βρίσκονται αντιμέτωποι με τον τρόπο να τοποθετούν τη ζωγραφιά στο μουσαμά, σε λιτές ομοιόμορφα χρωματικές επιφάνειες που συναρμόζονται τυχαία, χωρίς ωστόσο αυτή η καθαρή άκρη των χρωματιστών ζωνών να αποκαθιστά μια ιεραρχία μορφής-φόντου που εναντιώνεται στο αναγκαίο επίπεδο του πίνακα.

Μικελάντζελο Μερίζι, ο επονομαζόμενος Καραβάτζιο (Michelangelo Merisi, ditto il Caravaggio). Ιταλός ζωγράφος (Μπέργκαμο 1573-Πόρτο Έρκολε, Γκροσσέτο 1610). Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ανανεωτές της ιταλικής ζωγραφικής. Γιός του Φέρμο Μερίζι, οικονόμου του μαρκησίου του Καραβάτζιο, έγινε το 1584, σε ηλικία 11 ετών, μαθητής του Σιμόνε Πετερτσάνο στο Μιλάνο. Η επίδραση του δασκάλου ήταν τόσο βαθειά, ώστε η παρουσία στοιχείων της σχολής της Λομβαρδίας, του Μπέργκαμο και της Βενετίας δεν εγκατέλειψε ποτέ τη ζωγραφική του.

Τον όρο Post-Painterly Abstraction (Μετα-ζωγραφική Αφαίρεση), τον εισήγαγε ο Greenberg επιγράφοντας μια έκθεση στο County Museum του Los Angeles το 1964, στην οποία, εκτός από τους Morris Louis, Kenneth Noland, Ellsworth Kelly και Jules Olitski, συμμετείχαν και οι Frank Stella, Al Held, Gene Davis και άλλοι.

Κλώντ Ζελλέ, (Glaude Gellee), Γάλλος ζωγράφος επονομαζόμενος Κλωντ Λορραίν (Claude Lorrain), (Σαμάν 1600-Ρώμη 1682). Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους τοπιογράφους και χαλκογράφους. Γεννήθηκε από φτωχή οικογένεια και έζησε ως το τέλος της ζωής του στη Ρώμη, όπου είχε εγκατασταθεί από τη νεανική του ηλικία. Πρώτος δάσκαλός του ήταν ο Αγκοστίνο Τάσσι, ζωγράφος τοπίων και διακοσμητικών αρχιτεκτονημάτων. Στην εξέλιξή του έπαιξαν σημαντικό ρόλο οι επαφές με τους συγχρόνους του Νικολά Πουσσέν και Πέτερ βαν Λερ, η μελέτη του τοπίου των Καρράτσι και των οπαδών τους και οι Φλαμανδοί και Γάλλοι ζωγράφοι. Το έργο του Λορραίν, που ανήκει στη λεγόμενη ιδανική τοπιογραφία, χαρακτηρίζει ο πλούτος της φαντασίας σε συνδυασμό με την ακρίβεια στη μίμηση της φύσεως και ιδιαίτερα στην απόδοση των παραλλαγών του φωτός.

Secession, δηλαδή αποχωρισμός, όρος που χρησιμοποιήθηκε στις εικαστικές τέχνες για τον χαρακτηρισμό μερικών πρωτοποριακών κινημάτων, που προσπάθησαν να αποκοπούν από την απολίθωση και τον κομφορμισμό των επίσημων καλλιτεχνικών τάσεων. Ιδιαίτερα με τον όρο αυτό χαρακτηρίζονται τα κινήματα που εκδηλώθηκαν κατά τα τέλη του περασμένου αιώνα στον γερμανικό χώρο, στη Βιέννη, στο Μόναχο και στο Βερολίνο.

Nicolas Poussin, Γάλλος ζωγράφος (Λεζ Αντελύ 1594-Ρώμη 1665). Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, πρώτα στο χωρίο του με δάσκαλο τον Κεντέν Βαρέν, ύστερα στο Παρίσι όπου εγκαταστάθηκε το 1612 και μαθήτευσε κοντά στον Φερντινάν Ελ και στον Ζωρζ Λαλλεμάν. Στο Παρίσι γνώρισε τον μανιερισμό της δεύτερης σχολής του Φονταινμπλώ, τα έργα του Ραφαήλ μέσα από τις χαλκογραφίες και την αρχαία γλυπτική από τα δείγματα των βασιλικών συλλογών. Εκεί πλησίασε τον Τζοβάν Μπαττίστα Μαρίνο, που αναγνώρισε την ιδιοφυία του και του ανέθεσε το 1622-23 τη δημιουργία μερικών σχεδίων. Ο θαυμασμός του για την ιταλική τέχνη ώθησε τον Πουσσέν να ταξιδέψει στην Ιταλία. Την πρώτη φορά, το 1620-21, πήγε μόνο στη Φλωρεντία. Το 1623 παρέμεινε για ένα διάστημα στη Βενετία και γνώρισε τα έργα των βενετσιάνων ζωγράφων του 15ου και 16ου αιώνα. Αργότερα, το 1642, εγκαταστάθηκε οριστικά στη Ρώμη, όπου βρήκε προστάτες τους πρίγκιπες Μπαρμπερίνι και τον καρδινάλιο Κασσιάνο ντελ Πότσο. Την εποχή εκείνη η Ρώμη ήταν κέντρο νέων ιδεών, εκεί εργαζόταν ο Ντομενικίνο, ο Σάκκι, ο Πιέτρο ντα Κορτόνα, ο Μπερνίνι, ο Λανφράνκο, ο Ντυκενουά, που ήταν οι γνωστότεροι καλλιτέχνες και έγιναν φίλοι ή αντίπαλοι του Πουσσέν.

Με τον όρο κλασικισμός, εκφράζεται η αισθητική θέση εκείνων των καλλιτεχνών, των συγγραφέων και των κριτικών που υποστηρίζουν ότι το αντικείμενο της τέχνης είναι μια παγκόσμια, αιώνια και αναλλοίωτη ιδέα του ωραίου. Το ωραίο είναι κατά αυτούς ρυθμός, μέτρο και ήρεμη ισορροπία και έχει απόλυτα πραγματοποιηθεί σε ορισμένα έργα που για αυτόν τον λόγο έχουν αξία προτύπων. Με αυτήν την γενική έννοια ο κλασικισμός παρουσιάζεται σε κάθε εποχή και χώρα παράλληλα με την αντίθετή του και εξίσου παγκόσμια αντίληψη, ότι η τέχνη είναι έμπνευση εντελώς ελεύθερη από πρότυπα και κανόνες και δεν υπάγεται σε καμιά προκαθορισμένη ιδέα του ωραίου. Ιστορικά ο κλασικισμός και ο αντικλασικισμός παρουσιάζονται και εκδηλώνονται με διάφορες μορφές και τρόπους, εκφράζοντας τα αντίθετα αισθητικά ιδεώδη των διαφόρων εποχών. Ο κλασικισμός και ο αντικλασικισμός δεν αποτελούν προκαταλήψεις, αλλά γίνονται και οι δύο προκαταλήψεις όταν οι οπαδοί τους ταυτίζουν τη διάκριση μεταξύ κλασικισμού και αντικλασικισμού με τη διάκριση μεταξύ ωραίου και άσχημου ή τέχνης και μη τέχνης.