Η Αθήνα δυστυχώς έχει απωλέσει προ πολλού την εικόνα μια όμορφης, περιποιημένης και ανθρώπινης πρωτεύουσας. Προς αυτήν την κατεύθυνση έπαιξαν ρόλο τόσο οι κακές έως ανύπαρκτες δημαρχιακές θητείες των τελευταίων χρόνων, όσο και η οικονομική κρίση που ισχυροποίησε μια νοοτροπία αδιαφορίας και ασυνέπειας των πολιτών απέναντι στον δημόσιο χώρο. «Εδώ ο κόσμος χάνεται, σιγά μην ασχολούμαστε με τα graffiti και τα πεζοδρόμια» είναι μια φράση που καταδείχνει το πώς αντιμετωπίζουν οι Αθηναίοι πολίτες τον δημόσιο χώρο, μια αντιμετώπιση που τείνει δυστυχώς να γενικευθεί και να αποτελέσει τρόπο σκέψης και συλλογικής συμπεριφοράς.

Φαντάσου ένα κόσμο όπου το smartphone σου μπορεί να «δει» το περιβάλλον και να αντιληφθεί εικόνες όπως το κάνεις εσύ! Φαντασου να περπατάς, να δείχνεις με το κινητό σου κάτι και αυτό να μπορεί να αναγνωρίσει την εικόνα που δέχεται και περίπου όπως ο ανθρώπινος εγκέφαλος να τη συνδέσει με μια πηγή πληροφοριών, γεγονότων ή ακόμα και συναισθημάτων όπως ακριβώς και εσύ! Πριν από μερικά χρόνια αυτό θα αποτελούσε ένα ευφυές σενάριο για ταινία επιστημονικής φαντασίας, στην εποχή μας όμως συμβαίνει και έχει όνομα «επαυξημένη πραγματικότητα».

Συνεχίζοντας την προσφιλή μου πρακτική να στέλνω επιστολές ενημέρωσης σε θεσμικούς και μη παράγοντες για προβλήματα που αφορούν την Αθήνα και την πολιτιστική μας κληρονομιά, αποφάσισα να στείλω και μια στον Πρόεδρο του Μουσείου Ακρόπολης, Καθηγητή κ. Παντερμαλή.

Το παρακάτω κείμενο εστάλη με την μορφή επιστολής στον Δήμαρχο της πόλης των Αθηνών κ. Καμίνη, με την ελπίδα να το διαβάσει και να δράσει...:

Τέχνη ή Τεχνολογία; Λειτουργικότητα ή Αισθητική;Πρακτικότητα ή Κομψότητα;Είναι η ποσότητα ενάντια της ποιότητας στη δημιουργία; Και πώς μπορούν να συνδέονται αυτά τα δύο;Η απάντηση ή μάλλον οι απαντήσεις δεν είναι μονοδιάστατες και ούτε είναι εύκολο να δωθούν. Απασχολούν επιστήμονες, φιλοσόφους και ανθρώπους της τέχνης και έχουν προκαλέσει ατελείωτες συζητήσεις από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα.

«Μια αγκινάρα μπορεί να προσελκύσει 500.000 επιπλέον τουρίστες. Πώς; Αναδεικνύοντας την ελληνική γαστρονομία ως έναν από τους κύριους λόγους για να επισκεφθούν την χώρα μας περισσότεροι τουρίστες».

Προτιμώ να εντάσσομαι στους αισιόδοξους. Η οικονομική κρίση έδειξε το πιο άσχημο πρόσωπο της τα τελευταία 3 χρόνια. Όμως, μέσα σε 36 μόνο μήνες είδαμε και πάθαμε όσα δεν είχαν συμβεί εδώ και δεκαετίες, όσα τεχνηέντως απέφευγε το πολιτικό μας σύστημα να αντιμετωπίσει με αποφασιστικότητα και σύνεση.

Αν τα τελευταία δυόμιση χρόνια υπάρχει έστω και ένα άρθρο γνώμης σε εφημερίδες, ιστοσελίδες, blogs και περιοδικά που να μην αναφέρεται έστω και επιφανειακά στην οικονομική κρίση, είναι κάτι που μπορούμε να το στοιχηματίσουμε εύκολα. Για αυτό και εμείς δεν πρόκειται να πρωτοτυπήσουμε. Και πώς να το πράξουμε άλλωστε, όταν βλέπουμε καθημερινά την πόλη μας, την Αθήνα, να καταβαραθρώνεται, να βιάζεται αισθητικά και λειτουργικά από την ανέχεια, την αδιαφορία, την κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση και όλα αυτά μάλιστα να αιτιολογούνται από τους «αρμόδιους» ως αποτέλεσμα αποκλειστικά και μόνο της οικονομική κρίσης;

Είναι τόσο εύκολη και βολική η αναβλητική συμπεριφορά. Μας γλιτώνει από τον οποιοδήποτε κόπο , τοποθετεί στο βάθος του μυαλού σκέψεις , όνειρα και επιδιώξεις.

Η διοργάνωση συνεδρίων, εκδηλώσεων και εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων εν πλω, δηλαδή πάνω σε κρουαζιερόπλοια κατά τη διάρκεια τη περιηγητικής τους πλεύσης μεταξύ διαφορετικών λιμανιών, είναι μια από τις σύγχρονες τάσεις της συνεδριακής βιομηχανίας και γενικότερα αυτού που διεθνώς ονομάζεται Events Industry.

Το συμπέρασμα του παραπάνω τίτλου είναι αποτέλεσμα διαφόρων περιστατικών που καταδεικνύουν την εθνική μας αλλεργία για κάθε τι που αφορά το παρελθόν.

Στην περίοδο του Μεσαίωνα, ο όρος auctor σήμαινε τον δράστη μιας ενέργειας και ειδικότερα τον συγγραφέα. Και επειδή ο όρος συγγένευε ετυμολογικά με τα λατινικά ρήματα agere (=πράττω), augere (=αυξάνω), auieo (=δένω) και με την ελληνική λέξη αυθεντία, ο auctor ήταν αυτός που έπραττε τη συγγραφή, δίνοντας τη δυνατότητα ύπαρξης σε κάτι, κάνοντάς το να αυξηθεί, δένοντας με τη μαεστρία του την πλοκή μιας ιστορίας ή τους στίχους που συνέθετε με μετρικές φόρμες. Στο λόγιο περιβάλλον, ο όρος auctor δήλωνε κάποιον που ήταν συγγραφέας, συνεπώς έπρεπε να διαβάζεται, και ταυτοχρόνως αυθεντία, έπρεπε δηλαδή να καθίσταται πιστευτός και αξιοσέβαστος.

Τον τελευταίο καιρό, το ζήτημα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα επανέρχεται στις στήλες των εφημερίδων. Πριν από λίγες ημέρες ο αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού ανακοίνωσε την σύσταση ειδικής συμβουλευτικής επιτροπής διεκδίκησης των Γλυπτών, η οποία και θα απαρτίζεται από ειδικούς και γνώστες του αντικειμένου, με νομική κατάρτιση και ενημέρωση για το ιστορικό της υπόθεσης, με σκοπό τον συντονισμό και την χάραξη εθνικής στρατηγικής. Το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: είναι αυτό αρκετό;